Radiomaker Ilaaf Al-Saidi schrijft elke zondag een column over wat haar deze week is opgevallen.
Wekelijks spreek ik veel verschillende mensen. Ergens om inspiratie te krijgen, maar ook omdat ik oprecht geïnteresseerd ben in verhalen.
Perspectieven.
Zo sprak ik deze week een jonge jongen van Turkse afkomst. Het ging voornamelijk over de struggles die hij ervaart.
‘Waarom zo negatief, rare Turk?’
De jongen moest hard lachen, terwijl hij leunde op zijn Vespa scooter.
‘Kijk, omdat alles gewoon negatief is.’
Hij zette zijn bontkraagje recht, alsof hij klaar was om de speech van zijn leven te geven.
Ik hield mijn lach in.
‘Het is alsof ik hier ben, maar er niet ben.’
‘Alsof mensen het iets kan schelen, maar eigenlijk niet.’
‘Alsof ik ergens bij hoor, maar ook weer niet.’
Mijn lach verdween.
Ik dacht namelijk juist dat deze jongen zijn tribe allang had gevonden.
‘Aha, je voelt je een vreemdeling.’
Hij keek me aan en knikte heel rustig.
‘Voel je dit ook in Turkije?’ vroeg ik.
‘Haha, overal in de wereld. En Turkije hoort ook bij de wereld.’
Hij maakte opeens een foto van zichzelf en liet mij een nieuwe Snapchat filter zien.
De jongen deed zijn capuchon op en reed weer weg.
Ik bleef achter met de geur van benzine en besefte me…
Velen zijn verdrietige mensen met blije foto’s.
Say cheese
