Ruim 120 bosbewoners van de Oosterduinen vonden zich op een warme herfstavond terug in de dorpshuiszaal van multifunctioneel centrum de Brinkhof in Norg. Thema van de bijeenkomst was de transformatie van de boswijk.
De datum verbaasde mij. Informatieavonden van gemeenten vinden meestal niet op vrijdagen plaats, maar in het geval van de Oosterduinen leek het de beste optie. De knappe koppen van de gemeente Noordenveld kregen gelijk, want op het tijdstip van beginnen waren alle stoelen al bezet. In allerijl werd zitmeubilair aangesleept en pas vijf minuten na zeven uur zat ik ook eindelijk. Een vrouw vroeg mij direct daarna weer te verplaatsen, want ik zat in de weg van de nooduitgang.
Na wat omzwervingen bevond ik mij gezeteld voor een kamerplant, vlakbij de koffietafel. Mijn koffiekop posteerde ik heel handig voor mijn voeten, waarna ik het vergat en met mijn schoen de helft eruit tikte. Dat beloofde wat.
Wethouder Robert Meijer begon te praten en vergat zichzelf te introduceren. Dat deed hij even later alsnog, waarna het woord gauw aan Erik Mosterman werd gegeven. De projectleider van de gemeente heeft nogal een kluif aan de transformatie van de Oosterduinen en kan het daarbij eigenlijk niet goed doen.
Fel tegenstander van feitelijk alles wat Mosterman zei, was een man met grijs haar en dito baardje. Door zijn mondkapje besloeg zijn bril tijdens het praten constant. Na afloop van de vergadering zou ik leren dat de man – die als enige zonder zijn hand op te steken vragen bleef afvuren – zich langzaamaan onmogelijk maakt bij gemeente en projectleider met zijn wantrouwende houding. Een houding die het gros van de bosbewoners overigens niet vreemd lijkt.
Norgers hebben een aangeboren autoriteitsprobleem en dat lijkt ook de import – want daar hebben we het in het geval van de mensen uit de Oosterduinen vaak over – niet vreemd. Er is naast wantrouwen naar de gemeente, ook wantrouwen naar ‘de Bosclub’. Deze club mensen heeft een eigen ‘streefbeeld’ van de Oosterduinen naar de gemeente gestuurd. Die is gepubliceerd op de gemeentelijke site en nu zijn andere bosbewoners kwaad op deze club. “De Bosclub is een club met radicale ideeën, daarin worden wij niet vertegenwoordigd”, sprak één van de aanwezigen. In mijn hoofd nam mijn fantasie een loopje met ‘radicale bosideeën’.
Wethouder Meijer had zich als taak gesteld om als een soort Oprah Winfrey door de zaal te bewegen. Iedereen die zijn hand op stak, kreeg de microfoon van hem aangereikt. Op de man met zijn mondkapje na die uit principe nooit zijn beurt afwachtte, hield iedereen zich aan de spelregels. Het was grappig om de VVD-wethouder door een zaal te zien banjeren met een gevoelstemperatuur van 30 graden, temeer omdat hij nou niet de meest wendbare wethouder van Nederland is.
Ik zat voorovergebogen over mijn notitieblok te pennen, toen Meijer opeens naast me stond. Op de achtergrond hoorde ik een vrouw een vraag stellen over waardevermeerdering van haar boswoning, terwijl Meijer mij vroeg iets in de microfoon te zeggen. “Wat dan?”, vroeg ik. “Gewoon, wie je bent en dat je hier een stuk over gaat schrijven.” Mijn ‘waarom?’ werd niet beantwoordt en voor ik het wist hakkelde ik in de microfoon dat ik van RTV Drenthe was en dat er een stuk op onze site zou komen. Daarna voegde ik de legendarisch slecht gekozen woorden toe: “Als u nog iets te melden heeft, schiet mij vooral aan.” Daar ging de rest van mijn weekend.
De avond sukkelde naar zijn einde en werd afgesloten met de toezegging dat er in het eerste kwartaal van 2023 weer een bewonersbijeenkomst zou volgen. De stemming na tijd was gelaten. De man met mondkap wist me te vinden en hing een onsamenhangend verhaal over allerlei bosregels op. Een ander noemde de bijeenkomst ‘een aanfluiting’ en gaf aan niks te zullen betalen als natuurcompensatie. “Kijk hier naar deze mensen. Honderd-en-twintig zijn het er. Als de gemeente geld wil, gaan we naar het gemeentehuis. Dan zullen we ze vertellen dat ze geen geld krijgen.”
Ik glimlachte maar begreep even later de bittere ernst toen ik in de ogen van de man keek. Ik zag geen emotie, maar koele berekendheid. En een shitload aan radicale bosideeën.
