Ter ere van de SDG-week, een week waarin ‘een betere wereld’ centraal staat, werd in Veenhuizen een SDG-dag georganiseerd. De organisatie ervan lag in handen van Anita van der Noord, raadslid namens de PvdA/GroenLinks in Noordenveld.
SDG’s zijn Sustainable Development Goals, vrij vertaald: duurzame ontwikkelingsdoelen. Ze borduren een beetje voort op de millenniumdoelen. De doelen liggen voor de hand en je kunt er eigenlijk niet tegen zijn. ‘Eerlijk werk en economische groei’, ‘gendergelijkheid’, ‘goede gezondheid en welzijn’ en mijn persoonlijke favoriet ‘geen honger’. Als je niet beter zou weten, zou je denken dat het teksten van een deelnemer aan een missverkiezing zou zijn. Net als de provincie Drenthe, committeert de gemeente Noordenveld zich aan deze doelen. Het zijn er in totaal 17.
De bijeenkomst vond plaats in Veenhuizen, in een gebouw van het facilitair bedrijf van de Dienst Justitiële Inrichtingen. Ik was aan de late kant waardoor ik de auto niet op één van de parkeerplekken kwijt kon. Ik baande mij door de regen een weg naar binnen en sloot aan bij het loket. Er werd om legitimatie gevraagd. De dienstdoende receptioniste liet bij overhandiging mijn ID-kaart vallen, waardoor ze op handen en voeten onder haar bureau door moest kruipen.
Eenmaal toegelaten sloot ik mij aan bij drie dames en een medewerker, die ons naar binnen zou begeleiden. Alle drie de dames moesten eerst plassen. Terwijl ze om en om naar het toilet gingen, merkte één van hen op dat het ‘wel weer heel snel herfst’ werd. Ik wierp op dat we bijna 4 maanden volop zomer hadden gehad. “Maar toch vind ik september vroeg voor de herfst.”
Toen alle dames naar de wc waren geweest, had zich inmiddels een nieuwe belangstellende bij onze groep gevoegd. Hij zegde de binnenplaats van het gebouw goed te kennen. Op mijn vraag of hij jaren heeft vastgezeten, werd kortaf gereageerd. De maandag leent zich blijkbaar niet voor grapjes.
Eenmaal de binnenplaats overgestoken begaven wij ons in een soort open hal waar koffie werd geschonken en stoelen klaar stonden. Vrijwel direct werd ik aangeklampt door Kiki Hehemann van het Gevangenismuseum. Zij vertelde over de tentoonstelling die het museum nu heeft en het project met scholieren die binnenkort naar de gevangenis gaan om met gedetineerden te spreken. “Ook om te ontdekken dat ze meer zijn dan gevangene”, vertelde Kiki. “Het gros van de gevangenen zit er door pure pech.”
Omdat het hele onderwerp nog steeds wat abstract aanvoelde, leek het me handig om voor de presentatie over SDG’s nog even een bak koffie te gaan halen. Het zou achteraf een goede keuze blijken.
De presentatie lag in handen van Angelique Cooijmans, werkzaam bij het facilitair bedrijf van de DJI. Haar vraag: “Kunnen jullie mij goed verstaan?” werd beantwoord met een “wat zei je?” vanuit de zaal. Angelique zei: “Duurzaamheid zit in mijn bloed en in mijn aderen.” Dat we het even wisten. Sandra Pellegrom, die zich namens het Ministerie van Buitenlandse Zaken met de SDG’s bezighoudt, meende dat verschillende doelen elkaar kunnen versterken. Ook sprak ze over een gezonde toekomst, wat dan weer grappig was omdat ze naast een snackautomaat stond. Het thema van het SDG-jaar is ‘Turn it around’. “Want we moeten de switch maken naar een eerlijke, bewuste economie”, volgens Pellegrom. “Niet polariseren, maar met elkaar praten.” Dat praten met elkaar kwam wel goed. Want gepraat werd er veel en lang.
Peter Holtrop was de gevierde man. Hij had bij de DJI een duurzaamheidsslag gemaakt. “Daar worstelde ik mee, want de DJI had duurzaamheid niet hoog in het vaandel. Maar we hebben het toch over een bedrijf waar jaarlijks meer dan 100 miljoen euro aan belastinggeld in gaat zitten. Daar moet je goed mee omgaan.”
Minder verspilling en duurzamer leven dus. Holtrop deed het voor de goede zaak maar wimpelde de prijs uit handen van gedeputeerde Tjisse Stelpstra, zeker niet af. De prijs werd een ‘award’ genoemd, zoals er de hele ochtend veel Engelse termen werden gebezigd. Oud-raadslid en voorvechter van de Nederlandse taal Gerard Willenborg had spontaan een zenuwinzinking kunnen krijgen van deze verloedering van onze moedertaal.
Na de uitreiking van de prijs was het tijd voor de ondertekening van de alliantie. Zo’n twintig instellingen (waaronder scholen en bedrijven) ondertekenden deze, waarmee ze zich committeren aan de SDG’s. Daarbij kregen zij een podium om wat hun onderneming te vertellen en zouden ze kritisch ondervraagd worden. Een kritische vraag: ‘Kunt u wat vertellen over uw bedrijf?’
De ondertekenaars namen dankbaar gebruik van de geboden ruimte. De ‘interviewers’ vonden hun antwoorden afwisselend ‘mooi’, ‘inspirerend’ of ‘heel erg cool’. De laatste spreker – de procesbegeleider – sprak van ‘een goede energie’ in de zaal. Hij zag er naar uit om van Veenhuizen het eerste SDG-dorp van Nederland te maken.
Al met al liep het ochtendprogramma een halfuur uit. De schade was daarmee beperkt, want presentatrice Cooijmans gaf aan wel uren te kunnen luisteren naar alle verschillende verhalen.
Drijvende kracht achter het SDG-spektakel Anita van der Noord glom de hele ochtend van trots. “Dit is toch fantastisch?”, vroeg ze. “Ja” leek mij het enige juiste antwoord.
Ik sloeg de lunch en het middagprogramma over.
