Radiomaker Ilaaf Al-Saidi schrijft elke zondag een column over wat haar deze week is opgevallen.
Een Jehova’s getuige stond voor mijn deur.
‘Faka broeder’, zei ik.
‘Sorry wat?’ zei de Jehova’s getuige.
‘Dat is straattaal, voor als je swag wilt uitstralen.’
De Jehova’s getuige zei dat hij Petrus heet en begon met zijn verhaal.
Nog voordat hij verder kon gaan zei ik eerlijk: ‘Sorry, geen interesse.’
Een maand later werd er weer aangebeld.
Ik deed open.
‘Faka zuster’, zei Petrus.
Ik hield mijn lach in toen Petrus zei dat hij nu ook swag heeft.
Hij begon weer met zijn verhaal en ik zei weer eerlijk: ‘Sorry, geen interesse.’
Tijdens het hele corona gebeuren kwam Petrus niet meer langs en ik dacht van hem af te zijn…
Kreeg ik deze week een handgeschreven brief van hem.
Ik wou de brief weggooien, maar Petrus had zo’n prachtige handschrift dat ik zijn ‘overtuiging’ maar las.
Nu kan ik me absoluut niet vinden in het verhaal van Petrus, maar vond het hilarisch dat het hem uiteindelijk tóch was gelukt om zijn verhaal over ‘het einde van de wereld’ te delen met mij.
Van swagger-Petrus kunnen we leren.
Als plan A niet werkt, ga je over naar plan B. En als plan B niet werkt, ga je over naar plan C.
Want hoe cliché…
Waar een deur dicht gaat,
opent altijd een andere deur.
