Radiomaker Ilaaf Al-Saidi schrijft elke zondag een column over wat haar deze week is opgevallen.
Vreugde.
Verdriet.
Verbazing.
Ik kijk hoe de mensen buiten de rechtbank in Minnesota deze emoties uiten als bekend wordt dat ex-agent Derek Chauvin schuldig is bevonden aan de dood van de zwarte Amerikaan George Floyd.
Ik heb kippenvel als ik de tranen zie van zoveel mensen die bij elkaar komen om hun stem te laten horen voor gelijkheid.
Ondanks de vele opmerkingen van mensen die zeggen dat George Floyd voor niks is gestorven, ben ik het hier niet mee eens.
Het is belangrijk om te benadrukken dat deze man wél voor iets is gestorven.
Dankzij George Floyd gingen miljoenen mensen protesteren. Zelfs in het kleine dorpje ‘Anna’ in Illinois, dat vaak wordt beschreven als ‘meest racistische plek’ door de lokale Amerikanen. Hoewel de stad is vernoemd naar Anna Davie, de vrouw van de stichter van de stad, geloven veel mensen die hier wonen dat de naam van dit dorp een afkorting is. ‘Ain’t no nigger allowed’, zou het zijn.
Dankzij George Floyd werden er miljoenen aan donaties gegeven, zodat we ons kunnen verzetten tegen racisme en stonden we stil bij de dood van Breonna Taylor en zoveel andere Afro-Amerikanen die zijn vermoord.
Dankzij George Floyd hebben voor het eerst grote organisaties(Nike, Netflix, Microsoft etc.) zich tegelijkertijd uitgesproken tegen racisme, wat ons hoop gaf.
Door de impact van deze gebeurtenis, geloof ik nog steeds meer in liefde, dan haat.
Want mensen sterven, maar de Black Lives Matter movement niet.
Hoe één persoon de wereld kan schudden.
Rust zacht
George Floyd
Wij nemen het over
