Radiomaker Ilaaf Al-Saidi schrijft elke zondag een column over wat haar deze week is opgevallen.
Deze week was ik aan het wandelen in het bos. Het was erg rustig, omdat er geen mensen waren.
Op een gegeven moment kwam ik een oude man tegen die op een houten bankje zat.
Hij had zijn armen over elkaar en keek sip naar de grond. De Oprah in mij kon het niet laten, dus ik ging naast hem zitten.
Ik ga niet doen of ik alles weet over openingszinnen, maar de openingszin van deze man had ik dus echt niet verwacht.
‘Mijn leven lijkt net een slechte film.’
Ik keek naar hem en hij keek naar mij.
Niet de meest Oprah-geschikte reactie die ik gaf, maar het kwam er gewoon uit.
‘Ja, mijn leven ook dude.’
De man moest opeens lachen en de ontelbare rimpels in zijn gezicht vertelden mij dat hij al veel had geleden. Zijn witte haren die hij nog had op zijn hoofd waren helemaal doorweekt door de regen.
‘Hoe heet jij?’ vroeg ik
‘Verrekt. Het is allang geleden dat iemand ‘jij’ tegen mij zei.’
Hij staarde een paar seconden in de verte en zei toen dat hij Jan heet.
Jan vertelde mij over zijn eenzaamheid. Zijn lichaam die het langzamerhand begaf. Zijn vrouw die hij kortgeleden is verloren en de vele andere mensen die er niet meer waren in zijn leven.
En zo vertelde hij mij nog veel meer.
Je hoort vast vaker dat het leven te kort is, maar door het van een ouwe Jan te horen besef je het pas écht.
Maar weet je, als het leven net een film is, dan heb jij de afstandsbediening in de hand.
Pauzeer, als het je teveel wordt.
Stop even, als je het niet meer ziet zitten.
Spoel door, als je verandering wilt.
En als de film jou echt niet bevalt,
dan zap je toch gewoon naar iets anders?
Vorige column:
