Nee, de taal vindt Kristina (21) niet heel moeilijk. Ze leert snel en kan zich met haar Engels in de tussentijd goed redden. De studente uit Odessa is één van de tien cursisten die deze week weer een lesje Nederlands ontving in Roden. Hotel Langewold is zo niet alleen een tijdelijk thuis voor Oekraïners, maar ook de plek waar de Oost-Europeanen het verdomd lastige ‘goedemorgen’ onder de knie proberen te krijgen.Ze studeerde aan de economiefaculteit in Odessa en leerde er, in tegenstelling tot haar familie, Engels. “Hier spreekt iedereen Engels, dat is fijn”, zegt Kristina. “Mijn familie is in Moldavië, omdat ze daar Russisch spreken. Zij kunnen zich daar beter redden. Ik bel ze iedere dag.”
Gemotiveerd
Het verhaal van Kristina is slechts één van de miljoenen. En één van de tientallen in Roden, waar onder meer in Hotel Langewold vluchtelingen zijn gevestigd. Om hen toch enigszins wegwijs te maken in het Nederlands, worden taalcursussen gegeven. “Je weet immers niet hoelang ze hier blijven”, zegt Adri Carmio.Carmio is taalcoach namens het zogeheten Taalhuis. Samen met Welzijn in Noordenveld, Vluchtelingenwerk en de gemeente Noordenveld wordt iedere maandag les gegeven aan Oekraïners. Met wisselend succes, al zal het aan de inzet van de nieuwkomers niet liggen. “De mensen vinden het belangrijk om het Nederlands goed uit te spreken en ze zijn heel gemotiveerd”, zegt vrijwilliger Jan Willem Knoop uit Roden.De lessen worden goed bezocht. Deze week waren er tien cursisten, maar een paar weken terug waren het er nog dertig. “Een aantal heeft al werk gevonden”, weet Knoop. “Bij de Kampeerhal en het Tuincentrum bijvoorbeeld. Zo leer je de taal natuurlijk ook.”
Handen en voeten
Toch valt het lang niet altijd mee, die Nederlandse taal. Neem alleen al het alfabet waar wij West-Europeanen zo aan gewend zijn. Niet te vergelijken met het voor Oekraïners zo gewone Cyrillische alfabet. Bovendien kan lang niet iedere vluchteling Engels. De iets jongere generatie redt zich doorgaans wel, maar boven de 40 jaar zijn er nog maar weinig Oekraïners die zich in de wereldtaal weten te redden.”Het opleidingsniveau is heel verschillend”, zegt Carmio. “Gelukkig kunnen sommige vluchtelingen vertalen en spreken enkele vrijwilligers Slavische talen. Dat lijkt soms een beetje op het Oekraïens. Verder gebruiken we soms onze handen en voeten, maar we redden ons eigenlijk prima.”
Tranen
Aan hulp heeft Carmio geen gebrek. Een oproepje in de plaatselijke De Krant leverde haar een karrenvracht aan respons op. “Dat zegt wel iets over de bereidheid van mensen uit de omgeving om te helpen. Erg mooi. Nee, je hoeft niet nog een oproep te doen voor vrijwilligers. We zitten wat dat betreft ramvol.”Jan Willem Knoop was er vanaf de eerste taalles bij in Roden. Het doet hem goed om te zien dat de vluchtelingen niet alleen wat leren, maar vaak ook tot rust lijken te komen. “We willen de lessen luchtig houden. Het gaat allemaal spelenderwijs”, zegt hij. Dat wil niet zeggen dat het verdriet ver weg is. “We vragen ze er niet naar en ze vertellen niets over de verschrikkingen in hun eigen land. Maar je ziet wel dat ze onderling er over spreken en dat ze er dan moeite mee hebben. Dan komen de tranen wel.”Die tranen zag Knoop zelf bij een tolk die kortgeleden langskwam in Hotel Langewold. “Toen ik vroeg hoe het ging, barstte ze in huilen uit. Ze was in 2014, na de opstand in Oekraïne, naar Nederland gekomen. Deze situatie doet haar veel.”
Aardige mensen
De taal leren en de zinnen verzetten, dát is het primaire doel van de taallessen. Dat gaat goed en voelt goed, geeft Carmio aan. “Ik vind het superleuk”, zegt zij. “En het doet me ook wat. Ik kom uit voormalig Tsjecho-Slowakije en ben een kind van na de Praagse lente. Ik weet wat het is als de Russen je land binnenvallen. Voor mij is dit heel zingevend.”En hoewel de glimlach soms ver weg lijkt, wordt de inzet van de vrijwilligers zeer gewaardeerd. Kristina: “Iedereen is aardig voor ons en ze doen hun best. Ik ben, voor ik in Nederland kwam, in vijf of zes andere landen geweest. Nergens lachten ze zoals hier. Hier heb je aardige mensen.”
Niet saai
Hoewel verveling op de loer ligt als je dag in dag uit in een hotel verblijft, vermaakt Kristina zich juist opperbest. “Het is hier niet saai. Thuis liep ik nooit in de buurt, maar hier wel. Ik vind Roden een mooi dorp. Met mooie huizen en water dichtbij. Soms ga ik naar Groningen en dan is het fijn dat iedereen hier Engels spreekt. Ik kan bijna met iedereen praten.”Wat Kristina betreft blijft ze dan ook in Nederland. “Roden is mooi. Maar als ik ergens anders in Nederland moet wonen, vind ik dat ook goed. Ik vind het fijn hier.”
Ga voor een video naar de site van RTV Drenthe.
