Radiomaker Ilaaf Al-Saidi schrijft elke zondag een column over wat haar deze week is opgevallen.
‘Spiegel, spiegel aan de wand, wie heeft de dikste wallen van heel Nederland?’ vroeg een vriendin
Ik nam een slok van mijn sinaasappelsap toen ik haar gezicht goed bekeek.
‘Jij’, zei ik.
Ze ging stuk om mijn ‘eerlijkheid’. Maar eerlijk is eerlijk. Je hoefde geen bril op te doen om te zien hoe moe ze was.
Even later zaten we noedels te eten.
‘Yo wallen-queen, waarom eet je niet?
‘Ik heb geen trek.’
Ze draaide constant noedels om haar vork.
Dat was het moment dat ik me zorgen begon te maken, want wie heeft er nou geen zin in noedels?
Opeens begon ze eindelijk te praten.
‘Ik haat veel dingen. Mijn baan, mijn auto, mijn leven.’
‘Waarom verander je dat dan niet?’
Ze plukte aan haar wimpers waar teveel mascara op zat.
‘Vriendin, pluk de dag in plaats van je wimpers.’
Ik stond stil bij het feit dat de meesten van ons dingen doen waar ze niet gelukkig van worden. Onze toekomst wordt iedere dag korter. En we hebben een slechte relatie met tijd.
‘Waar denk je aan?’
Ik wilde haar niet nóg verdrietiger maken.
‘Doe wat je tevreden maakt.’
Ze rolde met haar ogen.
‘Jij bent namelijk degene,
die zichzelf in de spiegel moet aankijken.’
