Radiomaker Ilaaf Al-Saidi schrijft elke zondag een column over wat haar deze week is opgevallen.
Op het station van Groningen stopte de bus even om er een oude man in te laten. Ik schat dat hij rond de 70 jaar was.
De man kwam naast mij zitten. Ik keek naar de man en zag dat hij een roze mondkapje droeg dat vol zat met rode kralen. Echt trendy.
De man begon opeens tegen me te praten in het Spaans. ‘Sorry, I don’t speak Spanish.’
Ik werd opeens melig, want de man bleef gewoon doorpraten in het Spaans. Tranen rolden over mijn wangen en ik kwam niet meer bij, maar de man bleef doorpraten met een serieuze toon.
Op een gegeven moment zei ik zoiets als: ‘Hermano, no Espagnol.’
Het hielp niet, want de man bleef doorpraten en ik bleef lachen. 20 minuten later moesten we bij dezelfde halte uitstappen.
De man riep: ‘Adios bella’, toen ik wegliep.
Zijn dochter die op hem wachtte kwam achter me aanhollen. ‘Sorry hoor, mijn vader is vergeetachtig.’
‘Geen probleem joh! Ik heb erg gelachen met hem’, verzekerde ik haar.
Thuis zocht ik een zin op die de man bleef herhalen tegen mij.
‘Toma las cosas como vienen’ – (neem de dingen zoals ze komen).
De man had het dus over ‘accepteren’.
Accepteren van de dingen die je niet kunt veranderen.
Dat is vaak datgene wat wij dan weer ‘vergeten’…
