Radiomaker Ilaaf Al-Saidi schrijft elke zondag een column over wat haar deze week is opgevallen.
Mijn buurman had deze week een high tea in zijn tuin. Nou ja, haal tea maar weg, want aan de wietgeur te ruiken was hij sowieso high met zijn matties.
‘Nederland lijkt steeds meer op Afghanistan’, zei de buurman. Zijn vrienden moesten keihard lachen en gaven hem gelijk.
Deze uitspraak was naar aanleiding van het overlijden van Peter R. de Vries.
Los van het feit of je Peter nou wel of niet mocht, zijn we het allemaal eens over een ding: Zijn moord raakt ons en is een bedreiging voor onze democratie en vrijheid.
Ik vind alleen dat we door de shock iets niet genoeg aandacht geven, en dat wou ik benadrukken door een radio-request die ik vrijdag van iemand kreeg tijdens een uitzending.
‘’Misschien cliché, maar kun jij het liedje van Marco Borsato afscheid nemen bestaat niet draaien voor Peter?’’
Natuurlijk wou ik dat. Cliché betekent niet dat iets minder waar is.
We nemen inderdaad geen afscheid van Peter R. de Vries.
Want ondanks dat hij er niet meer is, zal zijn werk ons altijd blijven inspireren.
Het is nu aan ons om zijn woorden voort te zetten:
On bended knee is no way to be free.
Rust zacht,
Strijder.
Vorige column:
https://rtvzulthe.nl/en-daarom-zit-er-dus-een-addertje-onder-het-gras-column-ilaaf-al-saidi/
