Een bezoek aan de tandarts, snel even een boodschapje halen of ergens een kop koffie drinken: dagelijkse bezigheden waar de meesten geen twee keer over na hoeven te denken. Voor de 22-jarige Andrea Huitema uit Grijpskerk is dat anders. Haar PTSS (posttraumatische stressstoornis) en autisme maken het bijna onmogelijk om alleen de deur uit te gaan. Een hulphond zou haar helpen om die zelfstandigheid terug te krijgen: “Ik ben nu aan het overleven, maar ik wil zo snel mogelijk gaan genieten van het leven.”
Als Huitema acht jaar oud is, maakt ze iets vreselijks en traumatisch mee. Zelf beschrijft ze het als: ‘mannen die niet weten wat je wel en niet met een klein kind mag doen.’ De woorden zelf krijgt ze nu nog steeds niet uit haar mond. “Op mijn achttiende heb ik het wel eindelijk aan mijn moeder verteld. Zij vermoedde al iets, maar ze heeft het nooit zeker geweten”, blikt ze terug.
Het trauma beïnvloedt iedere dag
De PTSS die ze heeft overgehouden aan het trauma, beïnvloedt haar leven iedere dag. Huitema is namelijk altijd overalert. “Daarom zit ik altijd met mijn gezicht richting de deur”, legt ze uit. “En als ik ergens ga eten met mijn moeder of oma, wil ik de tafel kiezen. Dat moet in de hoek zijn, waar het rustig is, zodat ik overzicht kan houden.” Ook de supermarkt is een hele opgave: “Ik moet mij eerst mentaal voorbereiden op de prikkels. In de winkel heb je namelijk vaak mensen die ‘even’ om je heen gaan om iets te pakken. Van die onverwachte beweging, kan ik een paniekaanval krijgen.”
Hulphond als oplossing
Een hulphond zou daarom een oplossing zijn. “Een psychosociale hulphond is getraind om zowel mijn autisme als PTSS te ondersteunen. In de supermarkt kan de hond bijvoorbeeld mensen blokkeren door achter je te gaan staan. Dan houden mensen meer afstand”, legt ze uit. Ook bij een paniekaanval kan de hond helpen: “Hij begeleidt mij dan naar buiten en gaat bij mij liggen. Door die kalmte en de ademhaling van de hond, word ik ook rustiger. Dan kan na vijf tot tien minuten weer door, in plaats van dat ik naar huis moet en daar twee uur moet bijkomen.”
Op dit moment krijgt Huitema hulp van haar hondje Abby. “Ik ga bijvoorbeeld nooit alleen naar buiten, er moet altijd iemand mee. Dat kan mijn broer, mijn moeder of Abby zijn.” Hoewel die steun heel fijn is, zou een ‘echte’ hulphond nog meer kunnen bieden. Abby mag bijvoorbeeld niet mee de supermarkt in. “De hulphond zou de mensen om mij heen kunnen ontlasten. Het is ook een stukje zelfstandigheid. Nu ben ik 22 jaar en ben ik nog steeds afhankelijk van mijn moeder om naar de tandarts te gaan. Dan kan ik alleen met de hond.”
Een aardig prijskaartje
Aan een hulphond zit alleen een aardig prijskaartje verbonden: €22.000 euro is er nodig. Daarom is Huitema een crowdfunding gestart. Afgelopen week kwam hij online. De teller staat inmiddels op ruim €350 euro. “Ik voel zo veel dankbaarheid voor de mensen om mij heen, mijn familie, vrienden en onbekenden die mij hierbij helpen”, zegt ze met een grote glimlach. “Mama en ik gaan 15 november een haverkoekenactie organiseren. Mensen kunnen koeken kopen en die opbrengst gaat naar de crowdfunding. In december gaan we oliebollen verkopen. Op Instagram deel ik daar meer over op mijn account @help.andrea.aan.een.hulphond.
Haar grote droom
Hoe lang het precies gaat duren voordat de hulphond er komt, is lastig in te schatten. Toch heeft Huitema al een grote droom als het wel zo ver is: “Ik zou heel graag een weekendje alleen weg willen. Nu is dat nog een grote ver-van-mijn-bedshow, en durf ik er niet eens over na te denken. Maar dat is één van mijn grote dromen. Om daar te genieten van de zonsondergang en naar de sterren te kijken. Om ergens anders te zijn dan thuis.”
Voor meer informatie over de crowdfunding, zie: www.kibomdd.com.
