Twee eeuwen geleden werd-ie als pronkstuk in de weide geplant. Storm Poly maakte een einde aan de statige zilverlinde van Havezate Mensinge in Roden. Toch is het geen volledig afscheid: de monumentale boom heeft een nieuwe toekomst voor zich.
Boomspecialist André Efftink van Landschapsbeheer Drenthe krijgt opnieuw kippenvel als hij de enorme boom, van circa 28 meter lang, op de weide ziet liggen. Afgebroken als een luciferstokje. “De dag dat de melding binnenkwam dat deze boom was neergegaan, toen was ik in mineur. Een boom van deze statuur, met deze omvang, deze grootte, deze cultuurhistorie: dat is echt bijzonder. Als we het hebben over een veteranenboom: hier hebben we echt een veteraan. En dat is heel jammer, dat we die moeten missen.”
Bijzonder en beeldbepalend
Ruim dertig jaar verzorgde hij de boom. Een bijzonder exemplaar: zilverlindes zijn niet inheems, bovendien heeft hij in binnen- en buitenland nog nooit eentje gezien van die leeftijd. De boom dankt zijn naam aan de zilverkleurige onderkant van de bladeren. In de tijd dat er in Drenthe met name eiken en winterlindes stonden, werd de zilverlinde door huize Mensinge als pronkstuk aangeschaft. Sindsdien is-ie beeldbepalend geweest in de weide.
Zomerstorm Poly gaf de boom de finaleklap, maar er was al een strijd gaande: Efftink: “Doordat de boom geen kernhout heeft, zoals een eik, is-ie vatbaar geweest voor aantasting. Bacteriën hebben de boom uitgehold tot een heel dun randje: op ongeveer vijf centimeter stond-ie nog. Dus ongeveer een á twee procent van de hele stamdiameter heeft hem vastgehouden.”
Strijd verloren
“We hebben de boom altijd uitgedund, de kroon lichter gemaakt”, zegt de boomspecialist. “Je kunt de boom zien als een schip: de wortels vormen het schip, de stam is de mast en het zeil is het blad. We wisten allang dat die boom uitgehold was, maar hoever wisten we niet. Om de belasting op de mast te verminderen maken we iedere keer het zeil kleiner. Maar daarbij wel aandacht gehouden dat er voldoende productie in de boom bleef.”
Hij vervolgt: “Het was een spel tussen eten en gegeten worden: we lieten de jaarringen zo hard mogelijk groeien, zodat-ie zo snel zo dik mogelijk werd. En van binnen werd-ie weer leeggegeten. Als-ie nou harder kon groeien dan dat hij van binnen opgegeten werd, dan hadden we hem nog heel lang overeind kunnen houden, maar dat spel hebben we verloren van de bacteriën en de schimmels.”
Levende twijg
Toch zit er nog toekomst in deze boom: een levende twijg wordt komende winter geënt. Daardoor kan er over een paar jaar genetisch dezelfde boom terug worden geplant. De afgebroken stam met een paar andere dikke stamstukken blijft staan voor de insecten en schimmels. Van het overgebleven hout worden zitjes gemaakt en later dit jaar wordt er een infopaneel geplaatst.
Bekijk op Rtv Drenthe een videoreportage over de zilverlinde.
