Radiomaker Ilaaf Al-Saidi schrijft elke zondag een column over wat haar deze week is opgevallen.
Ik was deze week aan het wandelen. Voor mij liep een man met zijn dochter. Ik schat dat ze zo’n 5/6 jaar was.
‘Maar pap, waarom mag ik nooit bij Marije logeren?’ vroeg het meisje
‘Omdat ik het zeg’, antwoordde de vader.
De vader liep door en zijn dochter ging boos op de grond stampen, omdat ze geen aandacht kreeg.
Toen haar vader haar bleef negeren, ging ze random zitten op de stoep en weigerde ze om op te staan.
De vader stopte uiteindelijk met negeren en vertelde dat de moeder van Marije niet goed op kinderen kan passen.
‘En daarom, zit er dus een addertje onder het gras’, vervolgde hij.
Het meisje stond opeens op en rende snel naar de overkant, want daar was een stukje gras.
Ze ging zoeken.
‘Papa, maar er zitten geen adders in het gras’, riep het meisje geïrriteerd.
‘Daarmee bedoel ik dat er risico’s zijn die voor problemen kunnen zorgen.’
Het meisje keek weer naar het gras.
‘Maar pap, problemen zitten ook niet in het gras.’
Die opmerking was ergens heel wijs.
Vaak toveren we zelf problemen die niet bestaan out of nowhere.
Geen adders dus.
Maar eerder muggen om daar vervolgens olifanten van te maken.
