Radiomaker Ilaaf Al-Saidi schrijft elke zondag een column over wat haar deze week is opgevallen.
Voordat ik terugging vanuit Noord-Irak naar Nederland, had ik een paar plekken die ik nog echt moest bezoeken.
Ik had geen tijd om te slapen. ‘Slapen kan ik doen als ik dood ben’, zoals mijn motto altijd luidt.
Het lukte mij in twee dagen tijd om nog 5 plekken te bezoeken die ik echt weer wou zien na zoveel jaren.
Toen ik de laatste dag aankwam op de airport van Erbil om weer terug te vliegen naar Nederland, had ik nog veel energie.
Dat veranderde toen het vliegtuig opsteeg.
Mijn oogleden werden heel zwaar en opeens was ik in dromenland.
Een uur later werd ik wakker en schrok ik me dood.
Ik had gewoon de hele tijd geslapen op de schouder van de passagier naast me.
Super awkward wel.
Ik keek de man aan. ‘Sir, I’m so sorry!’ Volgens mij was mijn hoofd zo rood als een tomaat.
De man moest lachen. ‘I hope you slept well.’
Ik moest even aan mijn hoofd krabben.
‘Yeah, I actually did. Turkish shoulders are better than pillows!’
De man moest weer hard lachen en even later viel ik weer in slaap.
Normal
0
false
false
false
EN-US
X-NONE
AR-SA
Het zijn de kleine gebaren die het meeste verschil maken. Ik denk niet dat de man door had hoe lief ik het vond dat hij niet bewoog om mij niet wakker te maken.
En zo eindigde mijn reis…
Naast een lieve Turk met snor in Turkish Airlines.
